Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties2

Perverse effecten van risicomijdend beleid

In mijn vorige weblog schreef ik over onbegrijpelijke bureaucratie en over de rol die media en politici spelen in een zo langzamerhand dolgedraaid Nederland. Afgelopen zaterdag las ik een artikel met eenzelfde onderwerp in de Volkskrant van de Nationale ombudsman, Alex Brenninkmeijer, met de titel ‘Jeugdzorg is gedragsgestoord’.
Perverse effecten van risicomijdend beleid

De ombudsman gaat hierin onder meer in op de onverantwoord complexe organisatie van de Jeugdzorg, de verschillende geldstromen, de talloze organisaties, verantwoordingslijnen en verschillende overheden die iets met jeugd ‘doen.’ Het werkt voor geen meter met als gevolg, dat ons rijke, westerse land mogelijk zelfs het Kinderrechtenverdrag van de Verenigde Naties met voeten betreedt. Schaamtevol. Treffend is zijn constatering, dat de falende zorg deels voorkomt uit incidenten uit het verleden en door media en politici die over elkaar tuimelden en om maatregelen schreeuwden. Dit alles heeft naar zijn oordeel geleid, tot perverse effecten. Een boude maar bovenal, naar mijn oordeel, terechte uitspraak.

De vrijdag voordat ik bovenstaand artikel las, was de schitterende documentaire ‘De Onrendabelen’op de televisie. Gemaakt door onder andere Marcel van Dam, oud-VARA coryfee en voormalig minister en Kamerlid. Ik beveel deze documentaire voor iedereen in welzijnsland van harte aan. Het bracht naar mijn oordeel een paar schokkende zaken aan het licht.

Zo blijkt de koopkracht van mensen met een bijstandsuitkering sinds 1982 nauwelijks te zijn gestegen. Dit in tegenstelling tot de lonen, en in het bijzonder de hogere beloningen, die juist enorm zijn gestegen. Het verschil, en daarmee de tweedeling tussen rijk en arm, is schrikbarend toegenomen. Ook werd duidelijk dat onze verzorgingsstaat tot een bedenkelijk niveau is afgegleden. Het gaat in toenemende mate om regelgeving en eisen van de staat, de mens is nauwelijks zichtbaar.

Mischa de Winter, faculteitshoogleraar Maatschappelijke Opvoedingvraagstukken aan de Universiteit Utrecht, gaf aan dat basale zorg voor en ondersteuning van burgers die het moeilijk hebben, in onze, door economische motieven gedreven samenleving, de afgelopen 25 jaar sterk is afgenomen. Onze samenleving houdt alleen maar van winnaars. Voor verliezers is nauwelijks plek. Daarbij werd als bewijsvoering de opheffing van de Melkertbanen genoemd, een werkvoorziening voor mensen die niet of nauwelijks toegang hadden tot de arbeidsmarkt. Deze voorziening gaf vele tienduizenden burgers een mate van zelfrespect en inkomen. Een moment in de tijd, dat er even oog was voor deze groep. Maar nu ook weer ter ziele. Reden: te duur.

Ik benoem het artikel van Brenninkmeijer en de documentaire van Van Dam, omdat er een duidelijke parallel is te trekken tussen beide. Door vooral economische motieven, zijn de zorg en het welzijn verschraald. Daarnaast heeft de wet- en regelgeving inmiddels een verstikkende werking op de uitvoering. En als het dan een enkele keer mis gaat, is het hek van de dam en is Nederland verontwaardigd over de misstanden, met media en politici voorop. Inderdaad: pervers!

Dik Hooimeijer (1954) is lid van de raad van bestuur van Stichting MOOI, een welzijnsorganisatie in Den Haag, Zoetermeer en omstreken. Binnen de organisatie heeft hij Marketing & Innovatie als aandachtsgebied. Sinds 1975 is hij werkzaam in de welzijnssector. Hij noemt zichzelf een absoluut welzijnsdier, maar is ook een oprecht criticaster. Naar zijn oordeel is het welzijn te weinig innovatief en speelt het niet altijd in op de tijdgeest. 

2 REACTIES

  1. Ten dele onderschrijf ik het verhaal van de heer Hooimeijer. Wat een beetje kort door de bocht is, is om onder meer de media de schuld te geven.
    dank zij deze media kon men dit weekend weer een schrijnend verhaal lezen over een dochter die in de jeugdgevangenis opgeborgen wordt. Het hele verhaal is te triest voor woorden. De bottom-line is echter zeer goed door de moeder verwoord. Het systeem is belangrijker dan de cliënt. Ook wij hebben een dochter die in een begeleid wonen project woont. Ook hier loop je tegen het systeem aan dat belangrijker is dan de cliënt. Alles loopt op papier via protocollen.
    Vooral om zichzelf in te dekken. Zorg zou te maken moeten hebben met ambitie, compassie en betrokkenheid. Zorg heeft thans te maken met protocollen. Ik denk dat iedereen die er mee te maken heeft de volgende zin kan dromen ” heel erg vervelend, dat had nooit mogen gebeuren”.
    Daar gaat het over. En ook de heer Hooimijer weet vast wel hoe vaak dat voor komt. Zo niet dan staat hij te ver van de werkelijkheid af.Het is een wonder dat het zo weinig in de pers komt. Dat heeft te maken met de houdgreep waarin de Zorg de cliënt en zijn begeleiders heeft. Daar lees ik niets over.
    r.olthof.de bilt

  2. Lees alle reacties
  3. Ik ben het eens met de schrijver dat economische motieven de hoofdrol spelen (op elk terrein, denk ik, maar zeker met schrijnende gevolgen in de zorg) en het aandeel voor de zorg verschraald. Echter, ik mis een alternatief in zijn betoog. Ik ben zeer geinteresseerd in wat onder zijn naam staat, namelijk “welzijn is te weinig innovatief”. Maar ik lees hier niets over! Met andere woorden: criticaster zijn is prima, maar soms ook wel makkelijk…

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.