Eline is al sinds jaar en dag in traject bij ons bemoeizorgteam. Al daarvoor is bij haar de diagnose schizofrenie gesteld. Er is destijds kort contact geweest met de Riagg, vooral omdat haar ouders daarachter aan zaten, zelf houdt Eline alles af. Bij tijden is Eline goed aanspreekbaar, maar over de hele linie bezien, moeten we vaststellen dat de psychotische episoden elkaar steeds sneller opvolgen.
Over medicatie valt met Eline niet te praten en anti-psychotica via het leidingwater toedienen is nou eenmaal geen optie. Hoewel ik zelf geen groot fan van gedwongen opnamen ben, zie ik hier zo langzaamaan geen andere optie meer om nog iets te kunnen proberen. Echter, aan de criteria van een rechterlijke machtiging voldoet haar gedrag tot dusver ook steeds net niet.
Ik krijg haar in het zicht, ze staat aan het slot van een deur te morrelen. Even kijk ik naar hoe dit er voor voorbijgangers uitziet, maar van hen lijkt niemand speciaal op Eline te letten. Als ik naar Eline toeloop, vraagt ze me of ik haar kom helpen met zoeken, het was echt hier ergens waar dat meisje dat ze eigenlijk was achtergebleven is. Ik kom niet om mee te zoeken, ik heb de psychiater ingelicht en hij komt ook hierheen, dat vertel ik haar. Ze trekt zich er niet veel van aan en gaat door naar de volgende deur.
Een gesprekje met de psychiater, die ik telefonisch naar deze plek weet te loodsen, vindt ze evenwel prima, zo blijkt als hij haar vraagt of hij even met haar kan praten. Op zijn vraag of ze hem nog herkent, antwoordt ze bevestigend. Zoals tot nu steeds het geval is geweest, is Eline op precies het juiste moment weer net voldoende bij de les: hoewel ze zeker nog verward is en dingen zegt die niet kloppen, weet ze te benadrukken dat het niet nodig is dat we ons zorgen maken, ze redt zich wel, ze wilde eigenlijk net naar huis gaan, ze keek hier alleen even rond. “Nou, ik zie je wel weer”, zegt ze nog tegen mij en loopt bij ons weg. Intussen weet ik het: we moeten haar laten gaan, maar het gevoel van machteloosheid raak ik nog niet kwijt en blijft wel of niet bemoeien een dilemma: wat doen we nou werkelijk voor Eline?
Astrid Bosman (1973) is maatschappelijk werker en sociologe. Zij is onder meer werkzaam geweest in de jeugdhulpverlening en de dak- en thuislozenopvang. Nu is ze namens een instelling voor Algemeen Maatschappelijk Werk actief in een OGGZ-team. Astrid heeft Vooral affiniteit met OGGZ-doelgroep en de beleidsvraagstukken rondom de organisatie van zorgprocessen en logisch handelen.
