Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

Ik ben een onzichtbare mantelzorger

‘Dus jij bent “de zus van”? Waarom heb ik jou nooit eerder gezien?’ Zo begon de kennismaking met de begeleiders van mijn zus op de nieuwjaarsborrel van haar begeleide woonvorm. Normaal gesproken gaan mijn ouders naar deze borrel en hoor ik twee weken later dat de hapjes weer lekker waren. Dit jaar ging het anders.
Ik ben een onzichtbare mantelzorger

Vorige keer blogde Ilse de Bruijn voor Movisie over hoe je mensen uit de armoede moet halen en ze op eigen benen laten staan>>

Mijn ouders waren verhinderd. Vervelend, want mijn zus gaat niet als er niemand meegaat. ‘Misschien moet ze dan toch een keer overslaan’, opperde mijn moeder aarzelend. ‘Maar mam, wat als ík nou met haar mee ga?’ Stilte. ‘Dat is echt geen probleem hoor.’

Geen moment was mijn moeder zelf op dit idee gekomen. Laat staan dat ze het had dúrven vragen. Dus gingen de zusjes samen op pad. Op de borrel stelden we ons op aan een hangtafel, waar het na verloop van tijd steeds drukker werd met allerlei medewerkers. Eindelijk kregen alle namen een gezicht.

Waarom ze mij nog nooit gezien hadden? Ik kon daar niet zo snel antwoord op geven. Verschillende keren heb ik mijn zus en ouders voorgesteld om mee te gaan naar een overleg. Ik wilde de medewerkers ook graag leren kennen. ‘Maar Ilse, dat kan alleen op woensdag. Dan werk jij’, zei mijn moeder dan. ‘Ja, mam, dan plan ik dat er omheen’, was mijn reactie. Maar tijdens de borrel realiseerde ik me dat het daar dan bij blijft. Ik voel me schuldig, maar ook een beetje machteloos.

Een paar dagen terug sprak ik de organisatie in de gehandicaptenzorg die ik begeleid vanuit In voor Mantelzorg. ‘Hoe betrekken we mantelzorgers nog beter?’, vroeg de projectleider. Daar had ik wel een antwoord op. ‘De ouders heb je meestal wel in beeld. Maar die broers en zussen, die zijn wat lastiger te bereiken. Als zus zou ik zeggen: schrijf ze rechtstreeks aan, eventueel via de ouders als het niet anders kan. Ze willen vaak wel, maar horen het te laat, veelal uit bescherming van hun ouders.’

Dus dit jaar is mijn goede voornemen om onzichtbare mantelzorgers zichtbaar te maken.
Onzichtbaarheid is namelijk niet altijd een bewuste keuze.

Ilse de Bruijn, adviseur sociale zorg bij Movisie

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.