‘Ze zit!’, schreeuwden we met zijn allen vanmorgen, de derde dag na de 7 uur durende zware operatie, waar bijna alle ruggenwervels van Mayim onderling werden verbonden, zodat ze niet meer als ‘de gebochelde van de Notre Dame’ en ‘zielig hoopje mens’ door het leven zou gaan. Rechtop zitten betekent voor haar geen pijn meer en een normale houding waarbij ze weer fier en rechtop door het leven kan gaan.
Het mirakel van Sint-Niklaas, door mensenhanden, vernuft en techniek voor elkaar gekregen, krijgt in onze ogen een nieuwe betekenis. Sinterklaas heeft ons geen groter cadeau kunnen geven deze week. Onze dochter heeft haar leven weer teruggekregen in België. Dit land kan voor ons niet meer stuk. Samen met de intens vriendelijk cultuur in het hospitaal en de prettige Vlaamse taal, zit België voor altijd in ons hart. Pleisters eraf trekken, heet kleverkes afpellen. Een loket heet een onthaalbalie. In hun taal zit gastvrijheid ingebakken.

Volgende week gaan we, zeker en vast, met een breed grijnzende Mayim weer naar huis. We zullen Sint-Niklaas missen. Een ding weten we zeker. Over zes weken komen we terug met een mooi cadeau voor Erik van de Kelft. Wat dat is, dat zeggen we niet. Maar we hopen dat veel meer jonge patiënten uit Nederland, want in België zijn geen wachtlijsten van meer dan een jaar voor noodzakelijke operaties, besluiten om over de grens te gaan. België als gidsland in de zorg, dat hadden we nooit van te voren kunnen weten.

Lees hier de blog van Marcel over wat er aan de operatie vooraf ging: We gaan naar België >>