‘Er heerst nog altijd een taboe op het hebben van een psychiatrische achtergrond,’ zegt Van der Zwet. ‘Mensen willen daar liever niet op worden aangesproken. Dat maakt beleidsparticipatie moeizaam.’ Waar senioren zich van oudsher hebben verenigd in een ouderenbond en mensen met een beperking al langer een belangenorganisatie hebben, bestaat er voor zelfstandig wonende ggz-cliën-ten maar weinig vertegenwoordiging.

Creatief
Het is ook geen makkelijke groep, geeft Van der Zwet toe. ‘Ze zij over het algemeen slim, verfrissend, creatief, maar je kunt niet altijd op ze rekenen. Toch willen zij ook graag betekenisvol zijn voor anderen. Het probleem is alleen dat hun relatie met de wereld soms op gespannen voet staat met hun inzet. Enerzijds willen ze meedoen, anderzijds is de gewone wereld moeilijk bereikbaar. Daarom zou er, net als rolstoelaanpassingen al gemeengoed zijn, rekening moeten worden gehouden met mensen uit de psychiatrie. Iemand die medicijnen slikt komt bijvoorbeeld pas wat later op de dag op gang. Dan is een vergadering om negen uur niet handig. Of laat iemand een maatje hebben in de Wmo-raad, die er in het geval van een slechte periode wel is.’

Bottom-up
De laatste jaren was ondersteuningspunt De Kentering met subsidie uit het landelijke programma Lokale Versterking in Nijmegen en omgeving bezig de ggz-cliënt op de kaart te zetten. En met succes. ‘Een kwestie van heel veel netwerken. Bottom-up. Geen prachtige folders, maar gewoon mensen vinden die voor hun groep willen staan.’ Jammer genoeg is de geldkraan van Lokale Versterking nu dichtgedraaid. Van der Zwet: ‘Veel kleine gemeenten hebben nog steeds geen vertegenwoordiging. Nu hebben we wel het netwerk, maar niet de middelen om door te zetten. Spijtig, want we willen de doelgroep niet in de steek laten.’

Bron: Foto: De Kentering