Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties0

‘Toen ik opgenomen was, werd bijna niet met de cliënt gepraat’

Maarten van Nieuwkerk zit vanaf 2005 als ervaringsdeskundige in verschillende belangengroepen van de GGZ. Hij maakt zich zorgen over de ggz, met name over de bejegening van de cliënt. Van Nieuwkerk pleit voor meer middelen voor een betere toekomst van de ggz. ‘Wanneer wordt de politiek wakker? ‘ Het is verontrustend hoe er door de landelijke politiek om gesprongen wordt met cliënten in de ggz. Als ervaringsdeskundige weet ik wat ik gemist heb. Nu 13 jaar na mijn laatste opname is er nog niets veranderd wat de zorgpreventie, behandeling en nazorg betreft.
‘Toen ik opgenomen was

Ik zit zelf in verschillende belangengroepen Van de GGZ, waaronder een initiatiefgroep lokale versterking GGZ die er nu is opgeheven door het stopzetten van de subsidie. We hebben veel presentaties gegeven voor de belangen van de cliënt, maar we kwamen er achter dat er nog veel moet gebeuren om de GGZ cliënten in een beter daglicht te zetten.

Bij cliënten met een lichte beperking wordt hun enige ondersteuning die ze nog hadden, afgenomen door geen indicatie meer af te geven door het CIZ (Centraal Indicatiestelling Zorg). De gemeentelijke politiek moet  de cliënten van de ggz, die geen indicatie meer krijgen nu bedienen vanuit de Wmo( Wet Maatschappelijke Ondersteuning),  maar zij zijn daar niet zo goed mee bekend. De gemeente gaat pas wat ondernemen als er te veel klachten zijn, maar dan is het leed al geschied. 

De bejegening van de zorg laat ook veel te wensen over, omdat er te weinig personeel wordt ingezet door gebrek aan middelen. De wil van de hulpverlening is weldegelijk aanwezig maar door gebrek aan geld kan dat niet waargemaakt worden. Er wordt te veel gekeken of de cijfers kloppen, maar niet naar het welbevinden van de cliënt. Ik wil hiermee zeggen dat door gebrek aan personeel en geld niet die zorg kan worden gegeven die de cliënt zo hard nodig heeft. Het budget is belangrijker dan het welbevinden van de cliënt.

Als er door middel van de Wmo (gemeente) of AWBZ (rijk) niet snel actie wordt ondernomen, vallen er veel mensen in een gat dat niet te overzien is. Dit gat is het wegvallen van de ondersteuning waardoor cliënten in een neerwaartse spiraal komen te zitten, waardoor ze soms een opname niet meer kunnen voorkomen met alle gevolgen van dien. Er wordt te veel doorgestuurd en te weinig daadwerkelijke actie ondernomen. Dit komt door miscommunicatie en gebrek aan informatie.

Toen ik opgenomen was, werden er zowat geen gesprekken gevoerd met de cliënten door het personeel, omdat er geen tijd voor was. De gesprekken moest je aanvragen, dat wekt geen vertrouwen bij de cliënt. De tijd voor een cliënt is nog steeds niet in orde. Dit komt niet door het personeel dat op de werkvloer werkt, maar door de opdrachten die de leidinggevenden krijgen om het zo goed mogelijk te laten verlopen. De cijfertjes weer dus.

Laten we beginnen om de cliënt als mens te zien die net als de hulpverlener of ervaringsdeskundige een doel voor ogen moet hebben om het leven als positief te zien. Die stelling zou tijdens de crisis, in de behandeling en bij de nazorg toegepast moeten worden. Uit eigen ervaring weet ik dat cliënten de positiviteit van het leven niet altijd vinden, maar een aanreiking brengt hun op een goede koers. De bejegening van de hulpverlener kost geen geld maar zit in hem of haar zelf. Laten we ze dan ook de ruimte geven dit te doen door meer middelen in te zetten om de cliënten een betere toekomst te geven dan nu het geval is.

Maarten van Nieuwkerk lijdt aan schizofrenie en schreef het boek ‘Schizofrenie als levensweg’ over zijn leven als cliënt. 

Bron: Foto: Maarten van Nieuwkerk

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.