Ze heeft een druk leven met veel vrienden, een studie en een baan als communicatiemedewerkster. Totdat ze op straat valt en merkt dat ze al tijden haar handicap zwaar heeft onderschat. Ze beslist dat het tijd is voor verwerking en acceptatie en gaat revalideren in Apeldoorn. Hoewel ze revalideren altijd extreem en overdreven heeft gevonden, ziet ze geen andere oplossing.
Als ze aankomt bij het revalidatiecentrum en anderen met een veel ernstiger visuele aandoening ziet, vraagt ze zich af of revalidatie wel geschikt is. Gevoelsmatig is ze niet zo slechtziend. Later blijkt dat ze in aanmerking komt voor trainingen in mobiliteit, computeraanpassingen, ergotherapie en misschien wel een geleidehond. Tijdens elf maanden revalideren leert ze zichzelf en haar beperking beter kennen. Wilde ze eerder nooit gezien worden met een stok, nu raakt ze lichtelijk in paniek als ze haar rood-witgestreepte ‘vriend’ is vergeten. Van Munster beschrijft in +23 met een vlotte pen haar revalidatieachtbaan van emoties. ‘Alles is op z’n plaats gevallen. Het gevecht, de compensatiedrang en de grootste frustraties heb ik achter me gelaten. Tijdens de afgelopen elf maanden was er geen ontkomen aan: ik ben Annemiek en ik ben slechtziend.’
Titel: +23 Een revalidatieproces in beeld
Auteur: Annemiek van Munster
Uitgever: Stichting Zicht in Zicht
Prijs: €12,50
