Vorige keer blogde Mellouki Cadat van Movisie over sociaal ondernemen>>

Opa en oma wonen nu op een gesloten afdeling van het verzorgingshuis. Het gaat om kleinschalig wonen. Ieder heeft een eigen kamer en er is een grote huiskamer met keuken. Oma denkt dat zij in een ziekenhuis verblijft. Ze heeft al wel door dat het verblijf lang gaat duren: ‘Kijk maar Lieke, onze spullen staan hier, dus voorlopig zijn we nog niet thuis’. De medewerkers doen hun best voor opa en oma en denken mee met de familie. Ze mogen bijvoorbeeld met zijn tweeën aan een aparte tafel hun maaltijd nuttigen. Op die manier is de sfeer iets meer zoals thuis.

ZZP

Mijn opa en oma zijn nu ZZP. Ik snap dat wel. Keuzes zijn nodig om de hoge uitgaven in de zorg te beperken. Indicaties kunnen houvast bieden. Wanneer zij een “stempel” in de vorm van een indicatie hebben gekregen, kunnen zij zorg ontvangen. De neiging is echter groot hen als die stempels te gaan zien. Er gaat zoveel meer schuil achter indicaties als ZZP4 en ZZP5. Een stempel maakt cliënten allemaal gelijk, terwijl ieder zijn verhaal heeft.

Koekje

Opa en oma stonden op de wachtlijst en konden niet meer alleen thuis blijven. De kinderen en tien volwassen kleinkinderen maken nu een bezoekrooster. Eenmaal in het tehuis blijft er verdriet. Oma kan me geen eigen gekocht koekje aanbieden. Opa heeft er moeite mee zijn zelfstandigheid in te leveren. En de hele familie kan moeilijk aanzien dat het echtpaar moest verhuizen.

Stempel

Onze maatschappij moet de persoon centraal stellen en niet verzanden in het stempel-denken. De gemeente zit dichter op haar inwoners. Gemeenten kunnen beter verantwoordelijk zijn voor bepaalde zorgtaken, was de gedachte achter de uitbreiding van de Wmo. Ik hoop dat gemeenten deze kans aangrijpen om daadwerkelijk beter te kijken wat iemand nodig heeft. Laat onze ouders en grootouders geen stempels worden maar mensen blijven.

Lieke Hazebroek is projectassistent Effectiviteit bij Movisie.