Een andere open deur is die van het zorgen voor ‘gedeelde ambitie’, of gezamenlijk identificeren van het probleem’. Draagvlak creëren in gewone mensentaal. Tsja, je hoeft eigenlijk geen organisatieadviseur te zijn om hier kennis van te hebben.

Helaas ziet de dagelijkse praktijk er anders uit. NU’91 heeft het druk. Het is paradoxaal, want veel te doen hebben is natuurlijk fijn. Maar helaas komt dat doordat het zo’n zootje is in de gezondheidzorg. Ik geef onmiddellijk toe dat het vanaf deze plaats gemakkelijk lijkt kritiek te hebben op de buitenwereld, maar kijkend naar de feiten en wat ik er over leer zijn een aantal situaties te voorkomen.

De gehandicaptenzorg bijvoorbeeld staat onder druk. Budgetkortingen, hervormingen, kwaliteitsslagen, dynamiek te over. En wat er gebeurt in deze hectiek is direct handelen. Volgens mij gaan de kosten voor de baten uit wanneer je gezamenlijk vast stelt wat er aan de hand is en wat oplossing kunnen zijn. Wat er nu gebeurt is dat bestuurders aan het reorganiseren gaan, zonder sociale partners erbij te betrekken. Professionals worden in lagere functies geplaatst, je mag blij zijn dat je werk houdt en ontvangen direct het bijbehorende lagere salaris.

Ik kijk niet graag achterom, maar vroeger maakten we toch in gezamenlijkheid een sociaal plan met goede afspraken? Ik begrijp de haast, maar ik begrijp niet dat bestuurders op deze wijze nog meer onrust en werk voor henzelf (en NU’91) creëren. Volgens mij gaan de kosten voor de baten uit als je eerst een gezamenlijk (sociaal) plan maakt en niet achter de feiten aan loopt.

Mensen willen wel veranderen maar niet veranderd worden, las ik in hedendaagse vakliteratuur. Nog zo’n open deur, ik had het zelf kunnen bedenken.