Pro
‘Ja, dat vind ik wel. Iedere gemeente dient opvang te regelen voor zijn eigen daklozen. Een gemeente als, zeg, Hoofddorp of Maastricht kan niet zeggen, laat Amsterdam maar zorgen voor onze daklozen, dat moeten ze daar zelf doen. En feitelijk geldt dat ook voor mensen uit het buitenland. Gemeenten in die landen zijn net zo goed verantwoordelijk voor hun eigen daklozen. Dat is de consequentie van de open grenzen die we in Europa kennen. Er is geen onderscheid tussen een gemeente hier en een gemeente in bijvoorbeeld Polen. Het beleid is inderdaad strenger geworden, en vaak is dat ingegeven door financiële motieven. Wat mij betreft staat dat echter los van geld. Iedereen is in Amsterdam welkom, maar moet wel voor zijn eigen huisvesting en onderhoud zorgen. En als iemand uit Polen
hier gesetteld is en door omstandigheden in de problemen komt, kan hij net als iedere andere Amsterdammer een beroep doen op onze voorzieningen. Maar waar we niets voor voelen, is om daklozen uit Polen, feitelijk dus mensen die kansloos zijn, hier onderdak te geven. Dat doen we niet. Dat
wil niet zeggen dat we iemand zomaar op straat zetten. We geven hem begeleiding, dat geldt zeker voor mensen met psychische problemen, gaan met hem in gesprek en betalen als het moet ook een buskaartje, zodat hij terug kan gaan naar waar hij vandaan kwam.’

Eric van der Burg, wethouder Zorg Amsterdam

Contra

‘Ik vind volmondig dat dat niet kan. We hebben in Nederland de opvang van dak- en thuislozen zo georganiseerd dat er een landelijk dekkend netwerk is van 44 centrumgemeenten die dat voor hun rekening nemen. We hebben dat met elkaar afgesproken en ook vastgelegd in de Wmo, als ik het goed heb in artikel 20, lid 6. Daar waren humanitaire redenen voor: het is niet goed dat mensen op straat de nacht moeten doorbrengen, zeker niet in de winter. Er is ook een argument vanuit de openbare orde en veiligheid: overlastbestrijding en verminderen van de gevoelens van veiligheid. En er ligt een volksgezondheidsreden aan ten grondslag: mensen die dak- en thuisloos zijn, lopen vaak allerlei gezondheidsrisico’s. Dit beleid is juist bedoeld om te voorkomen dat mensen uitgesloten worden. In antwoord op Kamervragen heeft staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten nog in november gezegd dat ze met de Vereniging Nederlandse Gemeenten in gesprek zou gaan over die regiobinding. Want dat kan echt niet de bedoeling zijn. Naast onze eigen wetgeving is dat trouwens ook in internationale verdragen vastgelegd. Maar er speelt nog een ander punt mee. De opvang is niet alleen bedoeld voor het aloude badbrood-en-bed, maar heeft ook als taak deze mensen weer via begeleiding op een regulier spoor naar de maatschappij toe te brengen. Samen met andere maatschappelijke partners. Verplichte regiobinding is volstrekt in tegenspraak met het uitgangspunt van dit beleid.’

Jan Laurier, voorzitter Federatie Opvang